Messages

เพราะเป็นบ้านคนไม่ใช่เทวาลัย ไม่จำเป็นต้องก่อกองไฟหรอกครับ เว้นแต่บ้านหลังนั้นเป็นศาสนสถาน หรือเป็นเทวาลัย จะก่อกองไฟก้ไม่มีปัญหา
แต่บ้านคน ก่อกองไฟในบ้าน มันผิดกาลเทศะ ถ้าทำไม่ดี เดี๋ยวไฟไหม้บ้านครับ

ที่ๆที่ก่อกองไฟทำพิธี ต้องเป็นลานกว้างๆ หรืออาจทำในเทวาลัย และไม่มีความจำเป็นที่ต้องก่อกองไฟในบ้าน เพราะเจ้าของบ้านไม่ได้ตั้งใจทำให้เป็นศาสนสถานหรือเทวาลัย

ถ้าดูตามจริง จะทราบว่าทำไม่ได้ ไม่มีข้อยกเว้น เพราะการก่อกองไฟทำพิธี เป็นหน้าที่ของนักบวชหรือวรรณะพราหมณ์ ไม่ใช่คนนั้นคนนี้ สักแต่ว่าจำๆมนต์นั้นมนต์นี้ แล้วมาทำพิธีตามนักบวช

บริวาร2ตนหิวมาก  ตอนแรกขอพระแม่ แต่พระแม่ลืม ไม่ได้ใส่จน คนบริวาร2ตนของท่านตอกย้ำ ทำให้พระแม่รู้สึกตัว และตัดหัวตัวเองเพื่อให้บริวารได้อิ่มครับ

คนที่ก่อกองกูณฑ์ได้ ต้องเป็นวรรณะพราหมณ์ หรือนักบวชเท่านั้น

ฆราวาส หรือคนวรรณะอื่น อาจไปช่วยทำพิธี ช่วยตักเครื่องบูชาลงกองไฟก็ได้

เพราะการทำพิธีนี้ ทำโดยผู้ชำนาญพระเวท อาจเป็นวรรณะพราหมณ์ ฤๅษี

...

ในรามายณะ วรรณะชั้นต่ำทำพิธีโหมกรรม จนบ้านเมืองวิปริต ทำให้ลูกชายพราหมณ์คนนึงตาย จนพระรามทราบเรื่อง และพบวรรณะศูทรผู้ทำพิธีนี้ พระรามเลยตัดหัวคนนั้นเป็นการลงโทษ

เพราะคนสมัยก่อนเชื่อว่า ถ้าคนวรรณะอื่น หรือวรรณะต่ำๆ ทำตัวแบบพราหมณ์ ทำตัวแบบนักบวช ทำให้บ้านเมืองหายนะได้

8องค์ คือ

青除災金剛
辟毒金剛
黃隨求金剛
白淨水金剛
赤聲火金剛
定持災金剛
紫賢金剛
大神金剛

http://www.007line.com/product.asp?fid=1&Page=3

http://www.hkbuddhist.org/magazine/524/524_16.html


ว่างๆจะเอาชื่ออินเดียมาลงนะ หาก่อน

มัทนะพาธา มันเรื่องแต่งนะครับ

การบูชาไฟ มีคำเรียกภาษาไทยทางการว่า"โหมกรรม"

พระแม่กามากษี เป็นพระแม่ประจำเมืองกาญจีปุรัม

พระแม่กามากษี

ส่วนมนต์ รอท่านอื่นนะครับ

ผมแต่สังเกตว่าภาพแรก ถ่ายจากมุมไหน

เพราะมุมมันแปลกๆครับ

เคยเหนผ่านๆ

สะกดว่า คายตรี ครับ

สะกดว่า อารตี ครับ

พระแม่จามุณเฑศวรี หรือ จามุณฑา

เขาเรียก ดิลัก(ติลกะ หรือ ดิลก)
บทชินบัญชรว่า"เถรา ปญฺจ อิเม ชาตา นลาเฏ ติลกา มม"เถระทั้ง5บังเกิดเปนดิลกที่หน้าผาก(เถระทั้ง5คือ พระปุณณะ พระองคุลิมาล พระนันทะ พระอุบาลี พระสีวลี)

เขียนว่า ปศุปติ ครับ

ภาพแปลกๆ ตัดต่อป่าว???

ปกติคนบูชาปางนี้ ก็ทำงานเกี่ยวกับการร่ายรำ

อย่างทางนาฏศิลป์ไทย ประดิษฐานหัวโขนพระศิวะไว้บนสุดและอยู่ตรงกลาง เพราะเชื่อว่าพระศิวะโปรดการร่ายรำ

ข้างบน คือพระแม่วิหตะ

เป็นของทำใหม่ครับ

ไม่ทราบครับ

ได้ยินมาจากไหนครับ

ไม่ใช่ขี่สิงโต แต่ขี่ลาครับ

ก่อนที่พระแม่ปารวตีได้เป็นมเหสีพระศิวะ พระกามเทพท่านถูกพระศิวะลงโทษโดยการเผาร่างของท่าน ท่านไม่มีร่างแล้วไม่ใช่หรอครับ
พระศิวะลงโทษเพราะทำลายสมาธิ พระกามเทพท่านยิงศรดอกไม้หรือ"ปุษปศร"ใส่พระศิวะ จนพระศิวะโกรธ ลงโทษโดยการเผาร่าง
ภายหลังพระศิวะประทานพรให้พระกามเทพไปเกิดใหม่เป็นลูกของพระกฤษณะ

เพราะพระกามเทพไม่มีร่างแล้ว มีร่างอีกทีก็หลังพระกฤษณะถือกำเนิดขึ้นตามที่พระแม่รตีขอพรพระศิวะ ภายหลังพระกามเทพ(ตอนนั้นมีแต่จิต)ไปเกิดเป็นลูกพระกฤษณะกับนางรุกมินี ชื่อ ปรัทยุมนะ

...

ผมกลับคิดว่าพระแม่เหยียบบนร่างใครก็ได้ อาจเป็นพวกคนธรรพ์กับนางอัปสรา หรือบางทีเป็นพระศิวะกับพระแม่ปารวตีก็ได้นะครับ เพราะอาจเอาคติพระแม่กาลีเหยียบบนร่างพระศิวะ

แต่บางทีก็ว่าเป็นพระกามเทพ กับพระแม่รตี

ท่านภักติเวทานตะ

http://en.wikipedia.org/wiki/Maharishi_Mahesh_Yogi


มหาฤษี มเหศโยคี

ความหมายของคำว่า ติโลตตมา(ติละ+อุตตมะ)
तिलोत्तमा

"Tila" is the Sanskrit word for sesame seed and "uttama" means better or higher.

Tilottama therefore means the being whose smallest particle is the finest or one who is composed of the finest and highest qualities.

....แปดแหก เอามาให้ชม สำหรับคนที่อยากรู้ว่า ...แปดแหกเป็นยังไง

ขอบคุณค่ะ สรุปคือไม่ใช่โซโรอัสเตอร์ แต่เป็น มานี

แต่มันวิวัฒนาการมาจากโซโรอัสเตอร์ครับ

เพราะถ้าจำไม่ผิด
เอาเจ้างูนี้มันเป็นปิศาจ
มีคนนิยมไหว้มันด้วยหลอคัฟ
เรื่องสัตว์ยุคดึกดำบรรพ์ผมไม่แน่ใจอะคัฟ
ยังไงขอผู้รู้
ไม่เล่าให้ฟังด้วยนะคัฟ

เป็นความเชื่อคนจีนก่อนที่พระพุทธศาสนาเข้ามาครับ

รูป9รัชการหรอครับ
ขออภัยจริง ผมไม่ได้ใส่แว่น เลยไม่รู้หน่ะครับ และเห็นไม่ชัดด้วย

ส่วนเซียงหลิ่ว เป็นสัตว์ประหลาดที่ปรากฎในคัมภีร์ซานไห่จิง山海經

มหาเทพ พระพรหม ศิวะ วิษณุ ต้องประดิษฐานสูงกว่าพ่อแก่ครับ


แผ่นป้าย ด้านขวาสุด คืองู7หัว มีหัวเปนคน เรียกว่า เซียงหลิ่ว 相柳

ผมว่านะ ถ้าเป็นชื่อพระ ชื่อเทพ ชื่อตัวละคร ชื่อสถานที่ ในวรรณกรรมก็ควรแปลเป็น สันสกฤต - ไทย จะดีกว่า

เช่น วิชณุ ก็ควรเป็น วิษณุ, คุรุ ก็ควรเป็น ครู, บระฮมะชารี ก็ควรเป็น พรหมจารี เป็นต้น

แต่ถ้าเป็นบทสวด ก็ควรทำเป็นสำเนียงดั้งเดิมของเข้าของภาษาเขา (สันสกฤต - สำเนียงฮินดิ)

เช่น วิษณุ ก็ควรเป็น วิชณุ, กฤษณะ ก็ควรเป็น คริชณะ, พรหมา ก็ควรเป็น บระฮมา เป็นต้น

เห็นว่าไงครับ จะได้ไม่งงกัน

ขอกลับคิดว่า มนต์ภาษาสันสกฤต ถอดจากอักษรเทวนาครีเป็นอักษรไทยดีกว่าครับ
ยังไงการออกเสียงแบบบาลี สันสกฤต เสียงไม่ต่างกันมาก พยัญชนะบางตัวก็ต้องชี้แจงการออกเสียง เช่น เกฺษตฺร ต้องชี้แจงการออกเสียงว่า กะ-เชตระ

ถ้าคนที่สวดบาลีบ่อยๆ สวดภาษาสันกฤตไม่น่ามีปัญหา เพราะมีกฎเกณฑ์คล้ายกันคือ ไม่มีวรรณยุกต์ มีแต่เสียงสูง-ต่ำ เสียงโฆษะ-อโฆษะ

หรือถอดเป็นอักษรไทย และถอดเสียงเป็นฮินดี คนจะเข้าใจมากขึ้นนะครับ

...

ส่วนการแก้ปัญหา ผมก็เอาดินสอ ปากกา ขีดๆวงๆตรงคำนั้น

บางคำผมคิดเป็นชั่วโมงกว่าจะเข้าใจนะครับ

ผมอ่านมาหลายเล่ม และมีปัญหากับเรื่องคำศัพท์บางคำ และพบหลายเล่ม โดยเฉพาะหนังสือที่เรียบเรียงจากภาษาอังกฤษ และแปลเป็นภาษาไทย แต่ปัญหาอยู่ที่ศัพท์ทางศาสนา หรือคำที่รับมาจากภาษาสันสกฤต บางคำเปนที่รู้กัน เช่น กฤษณะ พลราม ภควาน พุทธะ คุรุ ภีษมะ กุรุเกษตร พรหมจารี ประหลาท ยุธิษฐิระ-มหาราช นารถมุนี ฯลฯ หนังสือก็ไปดัดแปลงว่า คริชณะ บะละรามะ บฺะกะวาน บุดดฺะ กุรุ บฺีชมะ  คุรุคเชทระ บระฮมะชารี พระฮลาท ยุดิชทฺีระ มะฮาราจ ฯลฯ

หรือบางคำเป็นพื้นๆ เช่น วิทยา อวิชชา(อวิทยา) พรหม-โชฺยติ ฯลฯ เขาก็แก้เป็น วิดยา อวิดยา บระฮมะจโยติ ฯลฯ

ผมว่ายังไง พิมพ์หนังสือให้คนไทยอ่าน บางคำคนไทยใช้มานาน เช่น พุทธะ วิษณุ ธรรมะ พรหมโลก ก็ใช้ตรงๆเลยว่า พุทธะ วิษณุ ธรรมะ พรหมโลก ไม่ต้องพยายามให้คนอ่านออกเสียงแบบสันสกฤต ยังไงในประเทศไทยคนที่รู้สันสกฤตและออกเสียงสันสกฤตแบบอินเดียมีน้อยมากๆ คนที่พิมพ์หรือแปลเป็นภาษาไทยต้องเข้าใจจุดนี้

แม้แต่ภาษาไทย บางคำที่ยืมมาจากภาษาต่างประเทศ จำเป็นมากๆที่ต้องเขียนให้ถูก(ยืมภาษาเขามานิครับ) เพราะเป็นคำภาษาต่างประเทศ คำไทยเองใช้ผิดไม่ค่อยมีปัญหา เพราะยังสื่อความหมายเข้าใจ แต่ภาษาต่างประเทศ บางคำก็ยกเว้นได้ในกรณีคำนั้นมันใช้มานาน เช่น จุกก๊อก(คอร์ก)

บางคำคนไทยรู้จักมานาน เช่น พราหมณ์ กษัตริย์ กฤษณะ พุทธะ วิษณุ ฯลฯ ผมมองว่าไม่จำเป็นต้องไปดัดแปลงคำ หรือพยายามให้คนอ่านว่า บราฮมะณะ คะชะตริยะ คริชณะ บุดดฺะ วิชณุ

ตรงนี้แหละ คืออุปสรรคที่ทำให้ผมอ่านหนังสือพวกนี้ไม่เข้าใจ โดยเฉพาะชื่อหรือศัพท์เฉพาะต่างๆ

...

ไม่นานเห็นหนังสือเล่มนึง เล่มหนาๆ หน้าปกส้มๆชมพูๆ เขียนว่า"รามเกียรติ์ ฉบับวาลมิกี"
พระเจ้าช่วย ฤษีวาลมิกีแต่งรามเกียรติ์ด้วยหรือนี่

ที่ทราบ วาลมิกี แต่งรามายณะ ใช้ภาษาสันสกฤตแต่ง เนื้อเรื่องคนละอย่างกับรามเกียรติ์

ฉบับสันสกฤต เรียก รามายณะ
ฉบับไทย เรียก รามเกียรติ์
ฉบับทมิฬ เรียก กัมพะ อิรามายณัม หรือ อิรามาวตารัม
ฉบับเบงกอล เรียก กฤตติวาส รามายณะ
ฉบับฮินดี เรียก รามจริตมานัส

และแต่ละฉบับ เนื้อเรื่องไม่เหมือนกันครับ

ไหนๆก็ไหนๆ ได้คุยกันเรื่อโซโรอัสเตอร์แล้ว ใครมีข้อมูลเกี่ยวกะพรรคเม้งก่าในดาบังกรหยกบ้างไหคะ
เห็นว่ามีการบูชาไฟศักสิทธ์และต้นกำเนิดาจากเปอร์ชียร์เหมือนกัน เม้งก้่าในนิยายคือโซโรอัสเตอร์ที่มาเติบโตในจีนใช่ไหคะ

ขอตัวไปฝึกกงเล็บกระดูกขาวก่อนนะคะ

เม่งก่า วิวัฒนาการมาเป็นงานกินเจด้วยนะครับ

http://en.wikipedia.org/wiki/Ming_Cult
http://en.wikipedia.org/wiki/Manichaeism

ศาสนานี้เข้ามาจีนสมัยราชวงศ์ถัง และหายไปจากจีนสมัยราชวงศ์หมิง

มีเป็นร้อยๆองค์ครับ

ที่ดังๆในยุคหลัง เช่น

รามกฤษณะ ปรมหัมสะ
ไจตันยะ มหาประภู
สวามี นารายัณ
ศังกราจารย์
ตุลสีทาส โคสวามี
รูปะ โคสวามี
สนาตนะ โคสวามี
รฆุนาถ ภัตตะ โคสวามี
รฆุนาถ ทาสะ โคสวามี
ชีวะ โคสวามี
โคปาละ ทัตตะ โคสวามี
ไสบาบา
อภัยจรณรวินฺทะ ภักติเวทานตะ ประภุปาทะ
หริทาส
รวิทาส
ฯลฯ

นึกไม่ออกแระ

พระขันทกุมาร ศิลปะเขมร

ตำนานว่าบริวารนาง2องค์หิวมาก ตอนแรกบอกพระแม่ แต่พระแม่ไม่ได้ใส่ใจ หลังๆบอกพระแม่ และพูดอย่างชัดเจน จนพระแม่ได้สติ ตัดหัวตนเองเพื่อให้บริวารตนได้อิ่มครับ

อยากให้ลงกระทู้ที่เปนต้นเหตุด้วยนะครับ
ขอบคุณ

http://taramaa.net/dashamahavidya.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Mahavidya
ทศมหาวิทยา

1.ศยามี หรือ กาลี
2.ตารา
3.ภูวเนศวรี
4.ธุมาวดี
5.วคลามุขี
6.ตริปรสุนทรี
7.ไภรวี
8.ฉินนมัสตา
9.กมลา
10.มาตังคี

รูปประกอบ

http://taramaa.net/dashamahavidya.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Mahavidya
ทศมหาวิทยา

รูปแรก อยู่ในท่ารำ เรียกว่า นฤตยคณปติ
และผสมปางอุ้มพระแม่ ปางอุ้มพระแม่มีหลายปาง เช่น มหาคณปติ ศักติคณปติ อุจฉิษฐคณปติ ฯลฯ และผมไม่รู้ว่าปางไหน เพราะเห็นของที่ถือในมือไม่ชัดครับ

บางปางอุ้มพระแม่เหมือนกัน แต่ถือสิ่งของไม่เหมือนกัน ชื่อปางก็ไม่เหมือนกันครับ